"Voor iedereen is het behandelen van coronapatiënten nieuw en overweldigend"

Angst om anderen te besmetten

Het Mental Support Team is opgericht met het doel om de mensen in het ziekenhuis bij te staan. Het team helpt niet alleen de artsen en verpleegkundigen, maar bijvoorbeeld ook voedingsassistenten en schoonmakers. Ankie vertelt: “Voor iedereen was het behandelen van coronapatiënten nieuw en overweldigend. Door er voor zorgprofessionals te zijn op de momenten dat de beschermende pakken even uit konden, een luisterend oor te bieden en vragen te stellen, hebben we veel kunnen betekenen. Er was zoveel onzekerheid. Doordat we de kenmerken van de ziekte niet kenden en de voorschriften telkens veranderden. Maar ook doordat mensen zelf bang waren om besmet te raken en de ziekte vervolgens mee te nemen naar anderen. De angst om kwetsbare patiënten te besmetten was erg groot.”

Geen scheiding tussen werk en privé

Voor Ankie waren de eerste coronamaanden de meest heftige tijd uit haar werkende leven. Ankie: “Ik heb vrij pittig werk en ben daardoor gewend aan crisissituaties. Maar dit ging maar door: je had geen moment om even tot rust te komen. Dat was misschien wel het moeilijkste aan die eerste periode. Ook is het begeleiden van hulpverleners tijdens de coronacrisis anders dan wanneer je bijvoorbeeld iemand met kanker begeleidt. Dat heb je zelf immers niet, waardoor je nog enige emotionele afstand kan houden. Nu zit er toch steeds in je achterhoofd dat je zelf ook besmet kan raken, of je ouders, of je gezin. De scheiding tussen werk en privé verdwijnt daardoor.”

Een gevoel van trots

Ankie heeft in de zomer vier weken vrij moeten nemen. Ankie vertelt: “Ik heb zoveel leed gezien en had nog zo veel meer willen doen. Maar na een tijdje komt langzaam ook het besef: we hebben het tijdens de eerste golf goed gedaan. Dan sprak ik op de gang iemand die ik niet kende en stond ik ineens een half uur staat te praten over wat iemand heeft meegemaakt. Of de extra aandacht die je aan coronapatiënten geeft die niet bij de uitvaart van hun eigen partner konden zijn. Daar ben ik nu ook wel trots op. Ik ben, samen met al die anderen, gewoon aan de slag gegaan en heb gedaan wat er moest gebeuren.”

Meer vertrouwen

Ankie vertelt hoe een collega van haar mooi omschreef hoe ze zich als zorgprofessionals in deze tijd voelen. Ankie: “Die eerste keer sprongen we met z’n allen het zwembad in. Zonder te weten hoe diep het was, hoe koud het water was, en hoe lang we erin moesten blijven. En nu er weer opnieuw coronapatiënten binnenkomen, sta je opnieuw aan de rand van dat zwembad. Dat is wel een overweldigend gevoel,” geeft Ankie toe. Toch probeert ze rustig te blijven. Ankie: “Ik probeer erop te vertrouwen dat het niet meer zo heftig wordt als in het voorjaar. We weten nu zo veel meer, over de ziekte en over wat we kunnen doen. Maar ik vind het ook spannend. Ik ben al die tijd niet ziek geworden, en gelukkig ook niemand in mijn directe omgeving. Hoe zal dat nu gaan?”
 

De coronacrisis raakt iedereen. Heb je hulp nodig of maak je je zorgen om een ander? Bekijk hier wat de mogelijkheden zijn voor bijvoorbeeld financiële of mentale steun. Voor andere vragen over het coronavirus kun je op deze pagina terecht.